W Milanówku możemy spotkać ślimaki: wstężyka ogrodowego i gajowego, winniczka, błotniarkę – ślimaka wodnego, bursztynkę, zamieszkującą podmokłe łąki, ślinika wielkiego (bez skorupy) oraz słodkowodnego małża – szczeżuję.

 

Mięczaki są zwierzętami o miękkim, niesegmentowanym ciele, najczęściej zbudowanym z 3 części: głowy, tułowia, zwanego workiem trzewiowym i nogi. Zwykle posiadają symetrię dwuboczną. Na głowie występuje otwór gębowy oraz narządy zmysłów, jak czułki i oczy. Noga jest silnie umięśniona i służy do poruszania się. Worek trzewiowy zawiera większość narządów wewnętrznych. Na jego powierzchni leży fałd skórny, zwany płaszczem, który u większości mięczaków wytwarza twardy, wysycony solami wapnia szkielet zewnętrzny w postaci muszli. U głowonogów i nagich ślimaków jest ona zredukowana do niewielkiej płytki obrośniętej przez fałd płaszcza lub nie występuje w ogóle. Na wewnętrznej powierzchni muszli znajdują się przyczepy mięśni uczestniczących w ruchu.

Narządem wymiany gazowej u większości mięczaków są skrzela położone w jamie płaszczowej, przestrzeni obecnej między płaszczem a workiem trzewiowym. Ślimaki lądowe prowadzą wymianę gazową przez silnie ukrwioną powierzchnię jamy płaszczowej pełniącą rolę płuca.

 

 

Motyle, inaczej łuskoskrzydłe (Lepidoptera) – rząd owadów uskrzydlonych, blisko spokrewniony z chruścikami.

 

Istnieje kilka umownych podziałów motyli, które nie mają pokrycia w rzeczywistych relacjach pokrewieństwa w obrębie tej grupy. Mogą one być jednak wygodne przy rozpoznawaniu. Dwa często spotykane w książkach czy popularnych atlasach podziały to podział ze względu na wygląd i porę lotu na motyle dzienne (Rhopalocera, buławkoczułkie) oraz ćmy (Heterocera, różnoczułkie) oraz podział ze względu na wielkość na Macrolepidoptera (motyle większe) i Microlepidoptera (motyle mniejsze). Oba te podziały są sztuczne, ale można je wykorzystać pamiętając, że np. wiele ciem lata w dzień, niektóre mają buławkowate czułki, niektóre rodziny zaliczane do Macrolepidoptera mają przedstawicieli o bardzo małych rozmiarach (np. Noctuidae) i odwrotnie, niektóre rodziny włączane do Microlepidoptera mają przedstawicieli o rozmiarach większych (np. Pyralidae). Należy również pamiętać, że podziały te nakładają się na siebie.

 

Zaraz po chrząszczach stanowią drugą pod względem liczebności grupę owadów. Obecnie na świecie żyje około 150 tysięcy gatunków motyli, z czego w Polsce ponad 3 tysiące. Występują na wszystkich kontynentach, oprócz Antarktydy.

 

Motyle należą do najbardziej zaawansowanych ewolucyjnie owadów. Ich ciało, składające się z segmentów, chroni chitynowy oskórek. Poszczególne segmenty połączone błoniastymi stawami, umożliwiają swobodę ruchu. Oskórek pokrywa warstwa drobnych łusek. Na tułowiu motyli znajdują się dwie pary skrzydeł z dwuwarstwowej błony rozpiętej na żyłkach znajdujących się pomiędzy jej warstwami. Kształty i barwy motylich skrzydeł są różnorodne, także ich proporcje w stosunku do wielkości ciała. Motyle odbywające dalekie loty mają skrzydła długie, wąskie i ostro zakończone, te, które muszą dokonywać szybkich zwrotów i uników, mają szerokie i wyraźnie zaokrąglone skrzydła. Mała masa w stosunku do wielkości skrzydeł pozwala na zmniejszenie częstotliwości uderzeń skrzydłami podczas lotu – motyle dzienne, jak paź królowej, wykonują 300 uderzeń na minutę. Ćmy w związku z masywniejszą budową muszą wykonać tych uderzeń znacznie więcej. Najwięcej takich uderzeń wykonuje fruczak gołąbek (5000 uderzeń na minutę). Najszybsze motyle mogą osiągać prędkość do 55 kilometrów na godzinę.

 

Motyle są owadami, u których dokonuje się przeobrażenie zupełne, czyli w ich cyklu rozwojowym występuje postać gąsienicy, poczwarki i postaci dorosłej – imago.

 

 

 

Gąsienica

 

Z jaja wykluwa się gąsienica – larwa motyli. Ma miękkie ciało, wyraźnie wyodrębnioną, silnie schitynizowaną głowę z aparatem gębowym gryzącym. Na tułowiu znajdują się trzy pary członowanych odnóży a na odwłoku 5 par tzw. posuwek. Bardzo często pierwszym pokarmem jest otoczka jaja (chorion), z którego się wykluła. Pożywieniem gąsienic większości gatunków są miękkie części roślin, choć są i takie, które żyją w drewnie drzew (np. trociniarkowate Cossidae) lub jak gąsienice Aphomia sociella (Pyralidae) odżywiają się woskiem plastrów miodu. Gąsienica jest jedynym stadium rozwojowym, w którym motyl rośnie (linienie), dlatego pobiera bardzo duże ilości pokarmu.

 

Poczwarka

 

Poczwarka to kolejne stadium rozwoju motyla. Gąsienica przestaje przyjmować pokarm, opróżnia przewód pokarmowy, zrzuca z siebie oskórek i zmienia się w nieruchomą formę. Z pozoru można uznać ją za martwy organizm, tymczasem we wnętrzu formuje się dorosły motyl. Gąsienice motyli dziennych przed przepoczwarzeniem najczęściej opuszczają roślinę żywicielkę i wyszukują odpowiednie miejsce. Przytwierdzają się bokiem za pomocą przędzy (nitki) do najbliższego ciała obcego (np. łodygi lub ściany domu) natomiast ostatnią parą odnóży odwłokowych dotykają podłoża albo zwisają głową w dół, trzymając się odnóżami odwłokowymi np. gałęzi, deski czy sufitu w budynku gospodarczym (po całkowitym przeobrażeniu larwy w poczwarkę ta część nazywa się – kremaster). Ćmy często tworzą misterne oprzędy.

 

W stadium poczwarki motyl nie odżywia się i nie pobiera płynu. Jedynymi otworami, jakie funkcjonują, są służące do oddychania przetchlinki. Narządy larwalne rozpadają się, a z niepozornych zgrupowań komórek, obecnych już u gąsienicy i dotychczas nie podlegających istotnym zmianom, rozwijają się narządy motyla. Przede wszystkim skrzydła, aparat gębowy i narządy rozrodcze.

 

Imago – postać dorosła

 

Po wyjściu z poczwarki skrzydła są jeszcze krótkie i zmięte, ale jak tylko owad stanie na pewnym podłożu, zaczyna je rozpościerać przez pompowanie hemolimfy. Zewnętrzny szkielet z chityny, początkowo miękki i plastyczny, schnie i przez to twardnieje. Po wyschnięciu materiał staje się sztywny i wytrzymały, przy równoczesnej lekkości i elastyczności.

 

Powstaje dorosły owad – imago.

 

Żyją w zależności od gatunku od kilku godzin do kilku miesięcy (na przykład latolistek cytrynek).

 

Ciekawostką jest to, że w Milanówku można spotkać bardzo pięknego i rzadkiego już motyla pazia królowej oraz szachownicę galatea.

 

 

Owady odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu naszych ekosystemów w zdrowiu. Zmieniają one między innymi materię organiczną i wzbogacają naszą glebę oraz dostarczają pożywienia dla większych zwierząt w łańcuchu pokarmowym.

Pszczoły i inne owady zapylające są niezbędne do zapylania wszelkiego rodzaju roślin, w tym wielu roślin jadalnych. Choć odgrywają one istotną rolę w naszym ekosystemie, ich liczba drastycznie spadła w ciągu ostatnich 60 lat. Wśród dziko zróżnicowanej kolekcji stworzeń na naszej planecie około 90% gatunków zaliczanych jest do klasy owadów. Przyczyny sukcesu owadów to m. in. ich niewielki rozmiar, który ułatwia ukrywanie i zmniejsza ogólne zapotrzebowanie na energię.

Charakteryzuje je często szeroka dieta, twardy, zewnętrzny szkielet, posiadanie skrzydeł, które pomagają im pokonywać duże odległości oraz znakomita zdolność reprodukcji.

Chrząszcze, są najbardziej zróżnicowaną gatunkowo grupą znanych stworzeń, z ponad 380.000 gatunkami opisanymi do tej pory, stanowiąc 40 procent wszystkich gatunków owadów. Jak widać stwórca ma nadmierną sympatię do chrząszczy. Gwarantuje to, że ich gatunek nie wyginie tak łatwo jak, powiedzmy, gatunki ssaków czy gadów.

Świerszcze mają aparat słuchowy na odnóżach, niektóre ćmy mają go na aparacie gębowym, a modliszki posiadają go pomiędzy tylnimi odnóżami.

Niektóre muszki – które właściwie są malutkimi, krwiopijnymi muchami – machają skrzydłami szybciej niż jakiekolwiek inne stworzenia. Średnio 1000 uderzeń na sekundę.

Pszczoły są prawdopodobnie najbardziej użyteczne dla ludzi spośród wszystkich owadów, ponieważ umożliwiają roślinom wzrost poprzez zapylanie. Niektóre gatunki pszczół produkują również miód. Robią około 10 milionów wypraw nektarowych, aby wyprodukować wystarczającą ilość miodu do wypełnienia słoika 450g.

Niektóre ćmy i motyle nie mają aparatu gębowego. Po wyjściu z kokonów i rozwoju w dorosłe osobniki, nie pobierają pokarmu. Ich forma dorosła służy jedynie do prokreacji. Później umierają.

 

Pająki - U wielu z nas wzbudzają strach i jest to jeden z najbardziej powszechnych i naturalnych lęków. W dodatku jest to lęk w większości przypadków zupełnie nieuzasadniony, bo pająki, które spotykamy na co dzień, są zupełnie niegroźne i wyjątkowo pożyteczne. Natura niestety poskąpiła im urody i niektóre z nich wyglądają wyjątkowo nieprzystojnie. Mają 8 nóg, często ciemne barwy, czasem są włochate, a w dodatku to zabójcze drapieżniki. Na szczęście zabójcze głównie dla drobnych owadów.

 

Pajęcza sieć to niebywały cud natury. Jest nawet 5-krotnie silniejsza od stali i ma wiele unikatowych właściwości. Właśnie dlatego nie powinna się marnować i pająki starają się używać jej z jak największym rozmysłem. Kiedy mogą, zjadają niepotrzebne części sieci, aby mieć materiał na odbudowę, czy stworzenie nowej pułapki na inne owady. Co ciekawe, sam kształt pajęczej sieci jest rozplanowany tak, by pokryć jak największą powierzchnię przy jak najmniejszym zużyciu materiału, ale to jeszcze nic!

 

Pająki potrafią nastroić swoją sieć niczym struny instrumentu. Jak wiadomo, struny wibrują wydając dźwięki o różnym tonie w zależności od częstotliwości wibracji. Dokładnie tak samo jest z pajęczą siecią, która wibruje w różny sposób w zależności od tego, jaka ofiara w nią wpadnie i w jakim jej miejscu. Pająk na podstawie wibracji jest w stanie ocenić, co złapał i zdecydować, czy warto od razu ruszyć na posiłek, czy może zostawić go sobie na później.

 

Rodzaje wibracji mogą też informować pająka o tym, czy sieć została uszkodzona. Jeśli została uszkodzona, to pająk wie też od razu, w którym miejscu się to stało.

 

Skakuny potrafią wytwarzać pajęczynę, jednak używają jej jedynie do stabilizacji lotu w trakcie skoku. Zwiększają w ten sposób swoje szanse na skuteczny atak. Tak samo, jak inne pająki polują na niewielkie owady. Oznacza to, że są dla nas równie pożyteczne i możemy uważać je za swoich małych przyjaciół, którzy chronią nas przed nadmiarem muszek i komarów.

Do pajęczaków należą także kleszcze oraz roztocza takie jak lądzień.

 

Dżdżownica ziemna, dżdżownica zwykła, rosówka (Lumbricus terrestris) – gatunek skąposzczeta z rodziny dżdżownicowatych (Lumbricidae). Jest gatunkiem synantropijnym, o pierwotnie palearktycznym zasięgu. Został introdukowany w wielu regionach świata. W Polsce jest gatunkiem pospolitym na obszarze całego kraju.

 

Jej ciało jest złożone z 110–180 metamerów (pierścieni), osiąga długość 90–300 mm przy średnicy 6–8 mm. Najczęściej można ją spotkać w wilgotnej glebie łąk i pól, ale także lasów, szczególnie liściastych. Dżdżownice są obojnakami, z zapłodnieniem krzyżowym. Zwierzęta te drążą korytarze, do których wciągają części roślin i ściółkę, przyczyniając się do spulchniania gleby, do zwiększenia ilości zawartego w niej powietrza i wody, przemieszczania jej składników, a wydalane przez nie substancje organiczne i mineralne również ją użyźniają. W sprzyjających warunkach występują bardzo licznie, do 700 osobników w 1 m³ gleby.

 

Dżdżownice ziemne (podobnie jak inne dżdżownicowate, (zwłaszcza kompostowiec różowy) są wykorzystywane do tzw. wermikompostowania komunalnych odpadów organicznych.